Chociaż obecnie Holendrzy tworzą czołówkę światowego łyżwiarstwa szybkiego, to jednak i Polacy mają swoje zasługi w tym sporcie. Największe sukcesy odnieśliśmy podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1960 roku. Wtedy to Elwira Seroczyńska zdobyła srebrny medal, zaś na trzecim miejscu w biegu na 1500 m uplasowała się Helena Pilejczyk.

Na kolejny sukces było trzeba poczekać do 2010 roku. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Vancouver panczenistki Katarzyna Bachleda-Curuś, Katarzyna Woźniak i Luiza Złotkowska wywalczyły olimpijski brąz w drużynowym wyścigu na dochodzenie.

Łyżwiarstwo szybkie jest znaną, ale i dość starą dyscypliną sportu. Pierwsze zawody rozegrano w 1801 roku w Holandii, zaś do grona sportów mistrzowskich dołączyło ono w 1889 roku. Dyscyplina ta polega na jak najszybszym przejechaniu na łyżwach określonego odcinka toru lodowego. Najczęściej jest to 500, 1000, 1500, 3000, 5000 i 10.000 m. Dochodzą do tego biegi drużynowe i kombinacje różnych dystansów, rozgrywane oddzielnie przez kobiety i mężczyzn.

Zawodnicy startują w parach, aczkolwiek nie liczy się zwycięstwo, a osiągnięty czas. Na tej podstawie ustala się ogólną klasyfikację łyżwiarzy. Warto podkreślić, że łyżwiarstwo szybkie posiada też swoją odmianę, nazywaną short track. W tym przypadku istotną rolę odgrywa zwycięstwo w parze. Liderami w tej dyscyplinie są Azjaci.